درباره فواید بازی و نقش آن در پرورش جسم و روح کودکان، پژوهش های زیادی انجام شده است و کارشناسان و پژوهشگران به این نتیجه روشن رسیده اند که بازی ، نیاز اولیه و ضروری کودکان است و هر چه امکان پرداختن آنها به بازیهای سالم و سازنده بیشتر باشد ،فکر و ذهن و جسم آنها بهتر پرورش می یابد و خصوصیت های اجتماعی آنها بهبود می یابد.
هیچ زمانی جز سالهای اولیه زندگی، بازی تأثیرخود را نشان نمی دهد. پس توجه به سالهای کودکی و تأثیر بازی، ضرورت بسیاری دارد.کودک هنگام بازی می تواند کشف کند چه کسی است و چه توانایی هایی دارد، دنیا چیست وچگونه خود را باید با محیط هماهنگ کند. بازی می تواند به کودک اعتماد به نفس دهد، بازی کردن بچه ها راهی است به سوی شکل گیــری شخصیتـی سالم و مفید. در نتیجه برای این که کودک در آینــده، زندگی خوب و بالنده ای داشته باشد، فرایند بازی بسیار ضروری است.
تعریف بازی
به هر گونه فعالیت جسمی یا ذهنی هدفداری که به صورت گروهی یا فردی انجام پذیرد وموجب کسب لذت و اقناع نیازهای کودک شود بازی گویند.
نقش بازی در رشد اجتماعی کودک
موجب ارتباط کودک با محیط بیرون میشود و دنیای اجتماعی او را گسترس میدهد.
موجب شکوفایی استعدادهای نهفته و بروزخلاقیت می شود.
همکاری،همیاری و مشارکت کودک توسعه می یابد.
با رعایت اصول و مقررات آشنا می شود.
همانند سازی با بزرگسالان را می آموزد.
با مفهوم سلسله مراتب آشنا شده و آن را رعایت می کند.
رقابت را می آموزد و شکست را بطورواقعی تجربه می کند.
قدرت ابراز وجود پیدا می کند و ازترس،کمرویی و خجالت بیهوده رها میشود.
حمایت از افراد ضعیف را می آموزد
نقش بازی در رشد عاطفی
نیاز به برتری جویی را ارضا می کند.
موجب ابراز احساسات،عواطف، ترس ها وتردیدها،مهر و محبت، خشم و کینه ونگرانی ها می شود.
تمایل به جنگجویی و ستیزه گری را کم میکند.
برون نگری کودک را افزایش می دهد.
نقش بازی در رشد جسمی کودک
موجب رشد هماهنگ دستگاهها و اعضای مختلف بدن می شود.
باعث تقویت حواس کودک می شود.
نیرو و انرژی بدن را به بهترین شکل مصرف می کند.
کودک به توانمندیهای فکری و بدنی خودآگاهی پیدا می کند.
نقش بازی در رشد ذهنی کودک
در یادگیری زبان نقش بسزایی دارد.
در رشد هوشی بسیار مهم تأثیر دارد.
با مفاهیم ساخت،فضا،شکل آشنا می شود.
رفتارهای هوشمندانه کودک تقویت میشود.
موقعیت استفاده از قوه ی تخیل در کودک به وجود می آید.
زمینه ی بهتر برای تفکر فراهم می آورد.
🔴 بازیهای طبیعی:
آنچه مشهود است اینکه این بازیها نه تنهامنجر به رشد کودک چه از نظر جسمانی وروانی می شود بلکه بلوغ و پختگی شخصیت را همراه دارند . مثلاً اکثرا ًبازیهای طبیعی توام با حرکات و تقلاهای سخت است و همین عاملی است که کودک بتواند شیوه های گوناگون موجهه بامحدودیت های موجود در زندگی آتی خودو عالم هستی و پرش از این محدودیت هارا تمرین کند.
🔴بازیهای شهری
به دلیل زندگی محدود در آپارتمانها ، جلوگیری از مزاحمت برای همسایگان، عدم امنیت در خیابانها و کوچه ها به هنگام بازی و امثال هم ، کودکان شهر نشین نه تنها از انجام بازی های طبیعی محرومند بلکه مجال نفس کشیدن ، با صدای بلند آوازخواندن و …. را هم ندارند .
ورزشهای دسته جمعی در خیابانها و پر شدن کوچه ها ومعابر عمومی توسط کودکان ، نوجوانان وحتی جوانان در روزهای تعطیل یا ساعت بعد از تعطیل شدن مدارس نمونه بارزی ازعطش درونی و طبیعی آنان به چنین فعالیت و اشتغالی است . متأسفانه آنچه زندگی شهری با خود به ارمغان آورده است محدودیت های غیر طبیعی است.
محدودیت هائی که منجر به هیچگونه حرکت فعالانه و طبیعی نمی شود. زندگی شهری به طبع ویژگیهایی خاصی که ما لحظه به لحظه با آن روبرو هستیم ناگزیر ازاستحکام و تثبیت چنین محدودیت هائی است و نتیجه آن اینست که فرزندان ما امکان بکار انداختن قوای گوناگون هستی خود را ندارند.
اگر پدران ما با همکلاسیهای خود پیاده فاصله خانه تا مدرسه را طی می کردند و در این اثنا ، همدلی ، همراهی ،همکاری و .. را تجربه می کردند ، فرزندان ما عادت کرده اند که صبح با چشمان خسته از تماشای تلویزیون و برنامه های شب گذشته و برای صرفه جوئی در وقت باتاکسی ، سرویس یا وسیله شخصی خانواده به مدرسه برود . یعنی فقط چاردیواری « چاردیواری خانه ، اطاق،ماشین ، مدرسه ، تلویزیون ، رادیو ، اسباب بازی و … ».
با تشکر از سرکار خانم سنجری که مقاله فوق را ارسال کردند.