زنان روستای تاجمیر در سربیشه خراسان جنوبی عروسک‌هایی با پارچه‌های دورریز می‌سازند که اگرچه حرف نمی‌زنند و حرکت نمی‌کنند اما یک دنیا قصه دارند.
هر لحظه که می گذرد بشر سعی می کند عروسک‌هایی بسازد که بیشتر شبیه خودش باشد عروسک‌های این دور و زمانه حرف می‌زنند، غذا می‌خورند و حتی باید آنها را به دستشویی برد... حرکات آنها با کمک علم و تکنولوژی طبیعی‌تر می‌شود. اما در همین عصر و زمانه وقتی رقابت برای ساخت عروسک‌هایی با قابلیت‌های بیشتر در جهان شتاب دارد؛ در ایران عروسک‌هایی جای خود را در خانه ها باز کرده اند که نه حرف می‌زنند نه حرکتی دارند و نه حتی بعضی از آنها چشم و اعضای صورت کاملی.
با این وجود خواهان زیادی دارند این عروسکها آنهایی نیستند که با بودجه‌های تبلیغاتی زیاد سازمانها و نهادهای فعال در حوزه کودک و نوجوان سعی دارند در آغوش کودکان قرار گیرند. بلکه عروسک‌هایی هستند که توسط روستائیان ساخته می‌شوند آن هم با پارچه‌های دور ریختنی. با دکمه، نخ شلوار و گوشه روسری و پیراهن. دست و پای آنها ناقص است اما خریداران بی توجه به این موارد، عروسک ها را می خرند با یک حس خوب. این عروسکها آهنگ نمی زنند و سخن گو نیستند اما به اندازه یک زندگی راز دارند و خاطره و قصه. همین قصه ها و خاطره ها و همین که لباس آنها شبیه به سازندگانشان است حس خوبی را بابت خرید یک عروسک بومی از زنان روستایی منتقل می کند.
منبع: مهر نیوز